NIKLEWSKI FILIP
ur.20.05.1850 r. w Wijewie (ówczesny powiat Wschowa) zm. 18.03.1929 r. w Inowrocławiu (pochowany na cmentarzu przy ul. Marcinkowskiego w Inowrocławiu).
Mistrz cukierniczy, a od 1885 r. członek zarządu Banku Ludowego w Inowrocławiu, od 1915 do 1923 r. był dyrektorem
Banku Ludowego w Inowrocławiu.
Po ukończeniu gimnazjum w Lesznie uczył się zawodu kupieckiego w Poznaniu. W 1872r. objął posadę księgowego w inowrocławskim młynie "Grabski-Wilkoński i Ska". Gdy młyn się spalił w 1875 r. pracował kolejno w Warszawie i Poznaniu, po czym wrócił do Inowrocławia i otworzył, w spółce z bratem Władysławem, zakład cukierniczy i wytwórnię cukierków (1882).
Prowadzona przez nich cukiernia( jedyna wówczas w Inowrocławiu) mieściła się w kamienicy należącej do Michała Kozłowicza przy ul. Toruńskiej 6 (obecnie nr 26).
Rodzice jego to: Konstanty Niklewski i Kordula Koczorowska. Ich ślub w 1849 r. w Żytowiecku.
Kordula z Koczorowskich Niklewska(1829-1909) była córką Franciszka Koczorowskiego herbu Rogala, dzierżawcy i Tekli z Zaborowskich, a wnuczką Łukasza Koczorowskiego z Żytowiecka i Rowińskiej.
W małżeństwie od 1877 r. z Anną Dobiejewską, mieli synów:
1. Henryk Niklewski ur. 1878 r.
2. Bronisław Niklewski 1879-1961
3. Zdzisław Niklewski ur. 1885 r.
BRONISŁAW NIKLEWSKI
Ur. 08.09.1879 roku w Inowrocławiu, zmarł 20.01.1961 roku w Poznaniu, pochowany na cmentarzu św. Jana Vianneya w Poznaniu. Syn Filipa Niklewskiego i Anny Dobiejewskiej.
Pedagog i przyrodnik, członek PAU. Prowadził badania z zakresu mikrobiologii, chemii rolnej i nawożenia, fizjologii roślin. Ogłosił ok. 80 prac i podręczników m. in. "Obornik" (1926 .r.), "Fizjologia roślin" (1933 r.), "Nawożenie roślin na ziemiach polskich" (cz. l-2, 1948-1949).
Do Poznania przeniósł się w 1919 i jako profesor zwyczajny objął przejściowo na tworzącym się Uniwersytecie Poznańskim Katedrę Botaniki, a od jesieni 1919 Wydziału Rolniczo–Leśnego, którego był w latach 1919/20 faktycznym organizatorem oraz pierwszym dziekanem. Kierownik Katedry Fizjologii Roślin i Chemii Rolniczej, w której stworzył szkołę badań nad próchnicą i nawozami organicznymi, która nawiązywała do jego badań w Dublanach. Prace te rozszerzył poza zakład na zorganizowany przez siebie Związek Kół Doświadczalnych. Po wybuchu II wojny światowej, na początku września 1939, został de facto rektorem Uniwersytetu Poznańskiego, obejmując funkcję przewodniczącego Rady Uniwersytetu Poznańskiego. Jego kadencja skończyła się wraz z przerwaniem działalności Rady 21 września 1939, gdy po jej posiedzeniu do Collegium Minus wkroczyło Gestapo i zamknęło budynek, po czym Niemcy zakazali naukowcom dalszej działalności.
Po wyzwoleniu rozpoczął pracę w Lubelskiej Izbie Rolniczej, organizując równocześnie liceum rolnicze oraz Katedrę Fizjologii Roślin na tworzącym się Uniwersytecie Lubelskim (UMCS). Do Poznania powrócił w marcu 1945.
Od 1947 członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności[3] i z końcem roku przeniesiony na emeryturę. W latach 1952–1956 pracował w Poznaniu jako kierownik działu dokumentacji wydawnictw w Instytucie Przemysłowym Włókien Łykowych. Z dniem 1 stycznia 1957 reaktywowany na stanowisko profesora przy Katedrze Fizjologii Roślin Wyższej Szkoły Rolniczej.
Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Żoną jego była Karolina Hegediiss, z którą miał dzieci:
1. Marian (ur. 1909), prof. WSR w Szczecinie
2. Bronisław (ur. 1913)
3. Zofia, zamężna Gumińska (ur. 1917), docent Uniwersytetu Wrocławskiego
4. Krystyna (ur. 1921)
Opracowała: Anna Wiśniewska 08.11.2021